Tour de Pologne

Tour de Pologne (pol. Wyścig dookoła Polski, oficjalny skrót: TdP) – wieloetapowy szosowy wyścig kolarski, organizowany cyklicznie na terenie Polski w sierpniu (do 2008 roku we wrześniu). Od pierwszej edycji (1928) do 1992 posiadał status wyścigu amatorskiego (jedynie w 1974 wyjątkowo rozgrywany był w formule open z udziałem zawodowców). Od 1993 – po przejęciu organizacji przez Czesława Langa – jest w pełni zawodowy. Od 2005 należy do cyklu UCI ProTour.

Całkowita długość trasy TdP oscyluje obecnie w granicach 1 200 kilometrów, choć w przeszłości bywała znacznie dłuższa (w1953 roku kolarze musieli pokonać aż 2 311 km), a jej przebieg wiedzie z północy na południe Polski.

Od 1999 do 2005 wyścig kończyła górska czasówka z metą na Orlinku w Karpaczu. W sezonie 2008 trasa zawodów została diametralnie zmieniona i przeniesiona na wschodnie tereny kraju. Od tego momentu meta wyścigu usytuowana jest w Krakowie.

Historia


Wstępne koncepcje przeprowadzenia w odrodzonej i niepodległej Polscewieloetapowej imprezy kolarskiej – wzorowanej na coraz popularniejszym Tour de France – pojawiały się już na początku lat 20. XX wieku. Bardziej realnych kształtów pomysły te nabrały jednak dopiero kilka lat później, gdy konkretny projekt jej organizacji przedstawiły wspólnie: Warszawskie Towarzystwo Cyklistów i dziennik „Przegląd Sportowy”. To właśnie z ich inicjatywy postanowiono późnym latem 1928 rozegrać I Bieg Kolarski dookoła Polski (pierwsza i oryginalna nazwa TdP). Jego historyczna, premierowa edycja odbyła się w dniach 7–11 września 1928, a na starcie stanęło 71 kolarzy, z których – po przejechaniu prawie 1 500 km – najlepszym okazał się Feliks Więcek z Bydgoskiego Klubu Kolarskiego.

Do wybuchu II wojny światowej odbyły się jeszcze cztery edycje narodowego touru, z których dwie – w latach 1937 i 1939 – wygrał "tygrys szos" – Bolesław Napierała.

Pierwsze wyścigi znacznie różniły się od współczesnych. Etapy były o wiele dłuższe (często na dystansie ok. 300 km), kolarze notorycznie łapali "gumy" na szutrowych drogach, a w celu zaspokojenia głodu przerywali jazdę, by skorzystać z przygotowanych posiłków.

Po zakończeniu działań wojennych wrócono do idei kolarskiej walki dookoła Polski. W1947, dzięki współpracy: Polskiego Związku Kolarskiego, wydawcy prasowego "Czytelnik" i grupy dziennikarzy, udało się po 8-letniej przerwie reaktywować wyścig. Zwycięzcą po przejechaniu zaledwie czterech etapów i 606 km (najkrótsza trasa w całej historii TdP) okazał się Stanisław Grzelak (Tramwajarz Łódź). Od tego czasu (aż do połowy lat 90. XX wieku) nie udało się jednak uzyskać wyścigowi odpowiedniej rangi. Na przeszkodzie stanęła postawa władz i faworyzowanie innej imprezy kolarskiej –Wyścigu Pokoju. Z tego okresu warto odnotować: triumfy kolarzy zagranicznych – Włocha Francesco Locatelliego (z 1949), Belga Rogera Dierckena (z 1960), HiszpanaJosé Luis Viejo (z 1972) oraz Belga André Delcroixa (z 1974), najdłuższą edycję wyścigu – 2 311 km i 13 etapów (w roku 1953) oraz hat-trick zwycięstw Mariana Więckowskiego (w latach 1954-56), co skopiował dopiero Dariusz Baranowski (w latach 1991-93).

Od 1993 funkcję dyrektora wyścigu objął wicemistrz Igrzysk Olimpijskich w Moskwie –Czesław Lang, którego praca zaowocowała regularnym wzrostem prestiżu imprezy.

W 1996 została ona oznaczona kategorią 2.5, najniższą w ówczesnym kalendarzu UCI.

W 1997 podczas Kongresu Międzynarodowej Unii Kolarskiej w San Sebastián, Tour de Pologne awansował o jedną klasę, otrzymując kategorię 2.4 i został zakwalifikowany jako "Wyścig Narodowy".

W 1999 na Mistrzostwach Świata w Weronie Komisja Techniczna UCI awansowała wyścig do klasy 2.3, a 12 października 2001, podczas kongresu Rady Kolarstwa Zawodowego (Professional Cycling Council), Tour ponownie awansował, otrzymując kategorię 2.2.

W 2005 decyzją władz UCI Wyścig został włączony do cyklu wielu imprez nazwanychUCI ProTour. W skład tej wyselekcjonowanej grupy weszły trzy wielkie toury (Grand Tour): Giro d'Italia, Tour de France, Vuelta a España, klasyki Pucharu Świata, wyścigi etapowe kategorii 2.HC (np. Paryż - Nicea, Tour de Suisse), klasyki 1.HC (np. La Flèche Wallonne – Walońska Strzała). Tour de Pologne jako jedyny awansował o dwie klasy i został zrównany z imprezami 2.HC.

Pięciokrotnie Tour de Pologne otrzymał tytuł "Najlepszej Imprezy Sportowej Roku" w Polsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego, w latach 1995, 1996, 2004, 2008 i 2011. Zyskuje również uznanie władz Międzynarodowej Unii Kolarskiej zdobywając wysokie oceny za organizację.



Koszulki podstawowe


żółta koszulka – jedzie w niej lider czasowej indywidualnej klasyfikacji generalnej. Jest nim zawodnik, którego suma czasów zarejestrowanych na poszczególnych etapach, łącznie ze wszystkimi bonifikatami i karami, jest najmniejsza;

różowa koszulka – jedzie w niej najlepszy kolarz w klasyfikacji górskiej (tzw. góral). Podczas etapów górskich na trasie znajdują się premie górskie kilku kategorii, punkty przyznawane są kilku pierwszym kolarzom w zależności od kategorii;

czerwona koszulka – jedzie w niej najlepszy kolarz w klasyfikacji na najaktywniejszego. W wyścigu przyznawane są punkty za specjalne lotne premie. Na linii premii lotnej trzej pierwsi zawodnicy otrzymują odpowiednio następującą liczbę punktów: 3, 2, 1;

granatowa koszulka (do 2005 r. biała) – jedzie w niej najlepszy kolarz w klasyfikacji punktowej. W wyścigu przyznawane są punkty za dojechanie na metę na czołowych pozycjach w etapach, jak i za tzw. lotne premie charakterystyczne dla etapów płaskich. Na mecie każdego z etapów 20 pierwszych zawodników otrzymuje następującą liczbę punktów za zajęte miejsca

La Vuelta a España

La Vuelta a España (Wyścig dookoła Hiszpanii) − kolarski wyścig zaliczany do wielkich tourów, po Tour de France i Giro d'Italia. Należy do cyklu World TourMiędzynarodowej Unii Kolarskiej (UCI).

Historia

Po raz pierwszy wyścig ten zorganizowano w roku 1935, a nieprzerwanie jest on obecny w świecie kolarskim od 1955 roku. Impreza trwa trzy tygodnie i prowadzi po trasach Hiszpanii, jak i krajów ościennych. Przez wiele lat rozgrywano ten wyścig w okresie wiosennym, ale w latach 90. przeniesiono go na termin jesienny (początek września), aby Vuelta nie kolidowała zGiro d'Italia.

Pierwsza Vuelta gościła 50 kolarzy, którzy musieli pokonać 3411 km podzielonych na 14 etapów, średnio po 240 km na etap. Organizatorzy inspirowali się sukcesem Tour de France i Giro d'Italia oraz wzrostem obrotów wydawców gazet, którzy byli organizatorami tychże imprez (L'Auto oraz La Gazzetta dello Sport). Juan Pujol z dziennika Informaciones spowodował, że wyścig przyniósł wzrost obrotów jego gazety.



Trasa
Trasa składa się zawsze z kilku płaskich etapów, faworyzujących umiejętności sprinterskie, kilku etapów średniej trudności, sprzyjających rozrywaniu grupy zasadniczej (peletonu) przez indywidualne lub grupowe ucieczki, oraz etapów górskich, na których rozstrzygają się zazwyczaj losy wyścigu. Ponadto mają jeszcze miejsce dwie czasówki. Ogólny profil trasy nie należy do najłatwiejszych i jest bardzo pofałdowany, co sprawia, że wyścig ten wygrywali przeważnie specjaliści od rowerowej wspinaczki. Meta Vuelty jest tradycyjnie umiejscowiona w centrum Madrytu.

W roku 1999 po raz pierwszy poprowadzono trasę wyścigu przez podjazd na Alto del Angliru w Asturii. Z powodu nachylenia sięgającego nawet 24% oraz często niesprzyjającej jesiennej pogody, należy on do najcięższych podjazdów w świecie kolarskim i staje się jednym z symboli Vuelty i jej miejsc kultowych, na podobieństwo Mont Ventoux w Tour de France.



Zasady


Prowadzący w klasyfikacji generalnej (lider wyścigu) nosi od 2010 roku czerwoną koszulkę – hiszpański odpowiednik maillot jaune z Tour de France. Kolejnymi koszulkami nagradzani są: lider klasyfikacji górskiej (biała koszulka w niebieskie kropki)oraz prowadzący w klasyfikacji punktowej (zielona koszulka). Inaczej niż maillot vert na Tour de France, która trafia głównie do sprinterów, w tym wyścigu również kolarze innych specjalności mają szanse na jej uzyskanie z powodu profilu trasy, generalnie niesprzyjającego sprinterom.

Vuelta ma także białą koszulkę (do 2006 roku zielono-złotą koszulkę), którą dostaje najlepszy w klasyfikacji kombinowanej. W tej klasyfikacji bierze się pod uwagę sumę miejsc w klasyfikacji generalnej, górskiej i punktowej.

Rekordziści

Trzema zwycięstwami w klasyfikacji generalnej może się poszczycić dwóch kolarzy: Szwajcar Tony Rominger (1993-1995) oraz Hiszpan Roberto Heras (2000, 2003, 2004), który wygrał wyścig po raz czwarty w roku 2005, jednak z powodu afery dopingowej odebrano mu zwycięstwo. Generalnie impreza zawsze była zdominowana przez kolarzy hiszpańskich, którzy wygrali 30 z 66 edycji Vuelty.

Tour de France

Tour de France (pol. Wyścig dookoła Francji) – znany też jako La Grande Boucle (pol. Wielka Pętla) lub Le Tour (pol. Wyścig) – wieloetapowy, trzytygodniowy szosowy wyścig kolarski, organizowany cyklicznie na terenieFrancji – a nierzadko również krajów ościennych – najczęściej w lipcu (czasami na przełomie czerwca i lipca). Należy do cyklu World Tour Międzynarodowej Unii Kolarskiej (UCI).

Tour de France przeprowadzany jest corocznie od 1903 – z wyjątkiem dwóch przerw, mających miejsce w latach 1915-1918 (działania militarne I wojny światowej) i 1940-1946 (działania militarne II wojny światowej). Całkowita długość trasy wyścigu liczy obecnie ponad 3 000 kilometrów, choć w przeszłości bardzo często przekraczała ona 4 000 km, a między 1911 i 1931 – nawet 5 000 km.

Tour de France z Giro d'Italia oraz Vueltą a España jest jednym z trzech najważniejszych wyścigów kolarskich świata. Jego ogromny prestiż wiąże się przede wszystkim z długą historią (najstarszy wśród wszystkich obecnie rozgrywanych wyścigów, z którego swój początek brały pozostałe toury), wielką tradycją (zawsze startowali w nim wszyscy najlepsi kolarze danego okresu), skalą trudności (niezwykle trudne technicznie etapy w Alpach i Pirenejach), a przede wszystkim niesłychaną siłą medialną (np. w 2005 jego przebieg relacjonowało 78 kanałów telewizyjnych w 180 państwach świata). Dlatego występ w nim stanowi marzenie każdego zawodnika uprawiającego tę dyscyplinę sportu, często ważniejszą niż igrzyska olimpijskie, czymistrzostwa świata (przykład Lance Armstrong). Tour de France to także impreza z największą pulą nagród – w 2007 łączna ich wysokość wynosiła 3 200 000 euro (z czego 450 000 euro dla zwycięzcy).

Początki Tour de France

Pierwszy wyścig odbył się w 1903 z inicjatywy Henri Desgrange – założyciela gazety L’Auto (protoplasty obecnego dziennika sportowego L'Équipe). Został on stworzony, by konkurować z dwoma innymi: Paris-Brest et retour (sponsorowanego przezLe Petit Journal) oraz Bordeaux-Paris (sponsorowanego przez Le Vélo). Z inicjatywą jego organizacji wystąpił 20 listopada 1902 w paryskiej kawiarni „Café de Madrid” jeden z redaktorów – Géorges Lefèvre. Po raz pierwszy o chęci przeprowadzenia wyścigu oficjalnie napisano 19 stycznia 1903. Promocja Tour de France natychmiast okazała się sukcesem dla gazety. Jej nakład wzrósł z 25 000 w 1902 do 65 000 pod koniec 1903. W 1908 dziennik czytało ćwierć miliona ludzi, zaś w trakcie TdF'1923 L’Auto codziennie kupowało 500 000 czytelników. Rekord padł w 1933, gdy nakład gazety Desgrangego wyniósł 854 000 egzemplarzy.

Historyczny premierowy wyścig rozpoczął się 5 lipca 1903 w Montgeron (przedmieścia Paryża) przed kawiarnią „Reveil Matin”. Składał się z 6 etapów, łączących największe francuskie aglomeracje: Paryż, Lyon, Marsylię, Tuluzę, Bordeaux iNantes. Zwyciężył faworyt – Francuz Maurice Garin, ze średnią ponad 25 km/h. Nagrodą za historyczne zwycięstwo było 3 000 franków. Drugi Lucien Pothier stracił do Garina prawie 2 godziny i 50 minut.

Wyścig coraz prędzej się rozwijał. W 1905 postanowiono skrócić nieco etapy, wynoszące wcześniej ponad 400 km. Zamiast tego, wyścig został jednak wydłużony do jedenastu etapów, których liczbę sukcesywnie zwiększano również w kolejnych latach. W ostatniej edycji przedwojennej (w 1914), kolarze mieli do pokonania 15 etapów – w sumie 5 414 km. Pierwszy TdF lat międzywojennych był jednocześnie najdłuższym w historii – zwycięzca wyścigu (Firmin Lambot) musiał pokonać aż 5 560 km.

Doping

We wczesnych latach Tour de France kolarze jako dopingu używali między innymi alkoholu i eteru, aby znieczulić się na ciągły ból w trakcie długiej jazdy. W późniejszych latach doping w TdF przybierał coraz bardziej skomplikowane i trudniejsze do wykrycia formy. Do walki z dopingiem zaangażowało się nie tylko UCI i organizatorzy Touru, ale także lokalne władze,policja i sądy.

Dnia 13 lipca 1967 Brytyjczyk Tom Simpson zmarł w trakcie wspinaczki na Mont Ventoux wskutek zawału sercaspowodowanego nadużyciem amfetaminy. Dodatkowo, wpływ na jego śmierć mógł mieć ówczesny zakaz pobierania na trasie więcej niż czterech bidonów, czyli ok. dwóch litrów wody. Słowa, które powiedział przed śmiercią są znane do dziś „wsadźcie mnie na rower”[1].

Tour de France 1998 był prawdopodobnie najbardziej skandalicznym w historii. Skandal wybuchł 8 lipca 1998, gdy francuskapolicja aresztowała Willy’ego Voeta, jednego z lekarzy drużyny Festina. Oskarżono go o posiadanie dużej liczby nielegalnych recept na narkotyki, erytropoetynę (EPO), hormon wzrostu, testosteron i amfetaminę[2].

Jego prawnikiem był Thibault de Montbrial, zaś za jego wspólnika uznano Richarda Virenqua. Ujawnił potem wiele powszechnych praktyk ze świata kolarstwa. które opisał w książce Massacre a la Chaîne[3]. Po procesie sądowym w 2000, stało się oczywiste, że kierownictwo teamu Festina celowo organizowało doping w swoich szeregach. Jedną z ważniejszych decyzji było zatrudnienie doktora Erica Rijkaerta, który miał nadzorować procesy dopingowe w ekipie. Powszechnie wówczas stwierdzono, że doping jest niestety dość popularny, ale rzadko wykrywalny wśród kolarzy.

Dwa tygodnie po aresztowaniu Willy’ego Voeta, 23 lipca 1998, francuska policja przeprowadziła niezapowiedziane kontrole w pokojach hotelowych i autobusach zespołów i kolarzy. Środki dopingujące znaleziono w samochodach holenderskiej ekipyTVM[4]. Następne wyścigi były zagrożone. Zaraz po tym jak wiadomość o akcji policji rozeszła się wśród zawodników w trakcie siedemnastego etapu rajdu, zorganizowali oni siedzący protest i odmówili kontynuowania rajdu. Po negocjacjach prowadzonych przez Jean-Marie Leblanc, dyrektora Tour de France, policja zgodziła się ograniczyć najcięższe praktyki, dzięki czemu zawodnicy zgodzili się kontynuować rajd. Wielu zawodników i drużyn zostało wykluczonych i jedynie 111 zawodników ukończyło etap, jadąc bez numerów startowych i w zupełnym spokoju.

W 2000 stało się jasne, że kierownictwo i lekarze drużyny Festina byli odpowiedzialni za doping wśród swoich zawodników.Richard Virenque, czołowy zawodnik Festiny w końcu przyznał się na procesie, po tym jak został wyśmiany za utrzymywanie, że jeśli był pod wpływem narkotyków, to nie był tego do końca świadomy („à l’insu de mon plein gré”)[5].

Tuż przed Tourem 2003 Hiszpan Jesus Manzano udzielił jednej z hiszpańskich gazet wywiadu, w którym powiedział, że kierownictwo jego drużyny, Kelme zmuszało go do zażywania niedozwolonych substancji w trakcie Vuelta a Espana 2002[6]. Wyjawił także techniczne szczegóły, w jaki sposób kolarze unikali wykrycia dopingu. Jego „nagrodą” był zakaz startu w Tourze 2004.

Dowodów na istnienie dopingu nie brakowało, jednak w 2004 pojawiły się nowe wiarygodniejsze metody jego wykrywania. W styczniu, Philippe Gaumont zawodnik z drużyny Cofidis powiedział prowadzącym dochodzenie oraz prasie, że sterydy,hormony wzrostu, EPO i amfetamina były epizodem w drużynie[7].

W tym samym roku Mistrz Świata w Jeździe Indywidualnej na Czas, David Millar został zdyskwalifikowany, gdyż był podejrzanym w sprawie wykrytej przez francuską policję, dotyczącej znalezienia narkotyków i środków dopingujących w siedzibie Cofidisu. Millar przyznał się do stosowania dopingu[8]. Jego kara została skrócona za to, że pomógł w wykryciu sposobów, którymi kolarze unikają wykrywania dopingu.

Kontrowersje związane z dopingiem nie ominęły również siedmiokrotnego mistrza Lanca Armstronga, jednak nigdy nie było przeciw niemu dowodów. Częściowo podejrzenia rzucił na Armstronga jego kolega z włoskiej drużyny, lekarz Michele Ferrari, który przyznał się do zapisywania dopingu atletom. Pojawiły się również zarzuty mówiące, że Armstrong nie jest w stanie tak jeździć bez dopingu.

Pod koniec sierpnia 2005, miesiąc po tym jak Lance Armstrong odniósł po raz siódmy zwycięstwo, francuska gazeta sportowa L’Equipe twierdziła, że ma niepodważalne dowody na stosowanie przez Armstronga dopingu (EPO) w 1999[9]. Twierdzenia opierały się na testach starych próbek moczu przeprowadzonych przez Francuskie Laboratorium Narodowe Wykrywające Doping (fr. LNDD) dla celów naukowych. Armstrong zaprzeczył jakoby stosował EPO a kierownictwo wyścigów nie pociągnęło go do odpowiedzialności z powodu braku pewności co do pochodzenia badanej próbki, braku jej duplikatu oraz stosowanych metod badawczych do tak starej próbki. W tym samym roku Armstrong poddany został testowi na obecność hormonu glucocorticosteroid[10], którego wynik był pozytywny. Armstrong tłumaczył to zewnętrznym stosowaniemmaści zawierającej kortyzon na bolące „siodełko” i przedstawił receptę na tę maść. Zawartość wykrytej substancji znacznie przekraczała zawartość stosowaną w maściach.

Najbardziej niepokojącym środkiem dopingującym ostatnich lat jest erytropoetyna (EPO), hormon stymulujące czerwone krwinki. Jest ona łatwo podawalna i praktycznie niewykrywalna po zaledwie kilku dniach choć jej efekty pozostają przez kilka tygodni. EPO jest prawdopodobnie najpopularniejsza i najbardziej uniwersalna wśród zawodników Tour de France a władze zawodów wielokrotnie były krytykowane za brak bardziej zdecydowanych działań. Naukowcy odkryli, że obecnie stosowane metody wykrywania dopingu mogą powodować zafałszowanie wyników.

Obserwatorzy zauważyli, że średnia prędkość z jaką pokonywany jest Tour de France nadal wzrasta, podczas gdy unowocześnienia i ulepszenia w treningu i rowerach mają marginalne znaczenia. Twierdzą, że prędkość rośnie przede wszystkim dzięki dopingowi, który nie jest możliwy do wykrycia obecnie stosowanymi testami antydopingowymi.

Giro d’Italia

Giro d’Italia (Wyścig dookoła Włoch) – drugi z największych kolarskich wyścigów świata (za Tour de France i przed Vuelta a España). Należy do cyklu World TourMiędzynarodowej Unii Kolarskiej (UCI).

Od 1909 Giro jest organizowane co roku - z wyjątkiem czasów pierwszej i II wojny światowej – w ciągu trzech majowych tygodni, na zmiennych trasach na terenie Włoch i krajów przyległych. Zdarzały się jednak wyścigi, kiedy trasa biegła nawet na terenieBelgii (także podczas Giro 2006), a jest to spowodowane dużą liczbą emigrantów włoskich na terenie tego kraju.

Trasa składa się zawsze z etapów płaskich, które są szansą dla sprinterów, etapów pośrednich, faworyzujących grupki uciekinierów, oraz etapów górskich, na których odbywa się rozstrzygnięcie całego wyścigu. Poza tym, mają miejsce dwa lub trzy etapy jazdy na czas.





Koszulki i klasyfikacje

Podobnie jak w Tour de France, prowadzona jest generalna klasyfikacja. Prowadzący w klasyfikacji głównej jest liderem wyścigu i ma prawo noszenia tzw. Maglia rosa (różowa koszulka) – włoskiej odpowiedniczki maillot jaune. Kolor koszulki wziął się stąd, że La Gazzetta dello Sport, organizator i sponsor Giro, była drukowana na papierze koloru bladoróżowego. Lider klasyfikacji górskiej nosi koszulkę niebieską (Maglia azzurra), lider klasyfikacji punktowej - koszulkę koloru czerwonego (Maglia Rosso Passione) a prowadzący w klasyfikacji młodzieżowej - podobnie jak w Tour de France białą koszulkę Maglia bianca.

Dawniej (w latach 1946-1951) prowadzona była klasyfikacja maglia nero (czarna koszulka), którą przyznawano ostatniemu kolarzowi w klasyfikacji generalnej. Organizatorzy postanowili przywrócić tę klasyfikację w roku 2008, jednak z powodu przepisów narzuconych przez UCI, ograniczających liczbę koszulek specjalnych do czterech, postanowiono „nagradzać” ostatniego kolarza czarnym numerem (numero nero) przypinanym do koszulki.

Rekordziści




Rekord wygranych łącznie pięciu Giro d’Italia dzierży trzech kolarzy: Włosi Alfredo Binda i Fausto Coppi, wygrywający w latach 1925–1933 i 1940–1953, oraz belgijski „Kanibal” Eddy Merckx, który zwyciężał tu w latach 1968–1974.

Najwięcej zwycięstw etapowych odniósł włoski sprinter Mario Cipollini, który w roku 2003 świętował swój 42. wygrany etap od 1989 roku. Pobił tym samym stary rekord 41 zwycięstw etapowych, należący do Alfredo Bindy. Dziewięcioma zwycięstwami w jednym roku może poszczycić się inny Włoch, Alessandro Petacchi, który dokonał tego w 2004 roku.

Najczęściej (9 razy) na finałowym podium stawał Felice Gimondi: trzykrotnie był zwycięzcą, dwa razy był drugi i cztery razy stawał na najniższym stopniu podium.

CCC Polsat Polkowice

CCC Polsat Polkowice (Kod UCI: CCC) – polska grupa kolarska założona w 2000 roku.
W sezonie 2012 grupa zarejestrowana w dywizji UCI Continental Teams. Od sezonu 2013 grupa jeździ z licencją dywizji UCI Professional Continental Teams.
W roku 2003 grupa CCC-Polsat znalazła się w pierwszej dywizji (odpowiednik obecnej dywizji UCI ProTeams) którą to zgłosił Jan Orda, już rok później grupa spadła do trzeciej dywizji (odpowiednik obecnej UCI Continental Teams). W roku 2005 grupa nie została zarejestrowana w UCI.

Maciej Bodnar

Maciej Bodnar (ur. 7 marca 1985 w Oławie) – polski kolarz szosowy, mistrz i reprezentant Polski, specjalizujący w się jeździe indywidualnej na czas, zawodnik profesjonalnej grupy Cannondale. Olimpijczyk z Londynu (2012).

Kariera sportowa

Jest wychowankiem KKS Moto-Jelcz Oława. W 2004 został zawodnikiem Team Moser AH Trentino, następnie jeździł w Team Fidi BC (2006) i UC Basso Piave (2007). Od 2007 występuje w zawodowej grupie Liquigas. W jej barwach startował m.in. w Vuelta a España (2009), zajmując 131. miejsce w klasyfikacji końcowej, a na etapach jazdy na czas odpowiednio 10. i 11. miejsce; Giro d'Italia (2010), zajmując 127. miejsce w klasyfikacji końcowej;Tour de France (2011), zajmując 143. miejsce w klasyfikacji końcowej, Giro d'Italia (2012), zajmując 117. miejsce w klasyfikacji końcowej, a na etapach jazdy indywidualnej na czas odpowiednio 15. i 8. miejsce.

W reprezentacji Polski wystąpił czterokrotnie na mistrzostwach świata seniorów (2008 – 36. miejsce w jeździe indywidualnej na czas, wyścigu ze startu wspólnego nie ukończył, 2009 – 59. miejsce w jeździe indywidualnej na czas,2010 – 9. miejsce w jeździe indywidualnej na czas, wyścigu ze startu wspólnego nie ukończył, 2011 – 55. miejsce w jeździe indywidualnej na czas oraz 154. miejsce w wyścigu szosowym ze startu wspólnego). W 2012 wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie, zajmując 25 miejsce w jeździe indywidualnej na czas i 84 miejsce w indywidualnym wyścigu szosowym ze startu wspólnego. Na mistrzostwach świata w tym samym roku zajął 4 miejsce w drużynowej jeździe na czas (z drużyną Liquigas-Cannondale) i 26 w jeździe indywidualnej na czas.

Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski. Był mistrzem Polski w kat. U-23 w jeździe indywidualnej na czas w 2006 i 2007, mistrzem (2009, 2012) i wicemistrzem (2008, 2010) Polski seniorów w tej samej konkurencji. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal mistrzostw Polski w wyścigu szosowym ze startu wspólnego (2008 i 2010).

Jest młodszym bratem kolarza Łukasza Bodnara.

Maciej Paterski

Maciej Paterski (ur. 12 września 1986 w Krotoszynie) – polski kolarz szosowy. Medalista mistrzostw Polski, reprezentant Polski, zawodnik profesjonalnej grupy CCC Polsat Polkowice.

Kariera sportowa

Starty rozpoczął w wyścigach MTB w klubie UKS Trójka Jarocin, a od 2007 kontynuował karierę na szosie w klubie KTK Kalisz. Był zawodnikiem włoskich grup półzawodowych US Basso Piave (2008) i Marchiol Pasta Montegrappa (2009). Od jesieni 2009 do 2013 był członkiem zawodowej grupy Liquigas-Cannondale. W jej barwach wystąpił trzykrotnie w Vuelta a España - 2010 - 77. miejsce w klasyfikacji generalnej, 2012 - 89 . miejsce w klasyfikacji generalnej i 2013 - 54. miejsce w klasyfikacji generalnej, a także Tour de France (2011), zajmując w końcowej klasyfikacji 69. miejsce.

Jest brązowym medalistą mistrzostw Polski w wyścigu szosowym ze startu wspólnego (2011). Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata, w 2007 zajął 27. miejsce w wyścigu szosowym w kategorii U-23, w 2008 zajął 18. miejsce w wyścigu szosowym w tej samej kategorii, w 2009 nie ukończył wyścigu szosowego ze startu wspólnego w kategorii seniorów, w 2011 w tej samej konkurencji zajął 38. miejsce. Na mistrzostwach świata w 2012 zajął 4. miejsce w drużynowej jeździe na czas (z drużyną Liquigas-Cannondale).

Trzykrotnie startował w Tour de Pologne (2009 - 23 m., 2010 - 44 m., 2011 - 44 m.).